Σήμερα Αγίου Φλώρου και Λαύρου. Το εκκλησάκι τους, σχεδιασμένο αριστοτεχνικά το 1960 απ’ τον αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Βογιατζή κατά παραγγελία του εφοπλιστή Θωμά Επιφανειάδη, ήρθε να στολίζει ως λευκό κόσμημα το καταπράσινο ερημονήσι του Τσουγκριά. Στέκεται πάνω απ’ την πέτρα και την ακρογιαλιά σαν λευκό περιστέρι και χαιρετά τα διερχόμενα πλοία που στο αντίκρισμά του αψηφούν το μένος του Ποσειδώνα. Kείμενο: Γιώργος Σανιδάς  Αυτή η εικόνα μου θύμισε το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου, Ευλογημένο καράβι’ που αν και το μάθαμε στα παιδικά μας χρόνια, ωριμάζοντας καλούμαστε να εμπεδώσουμε το βαθύ νόημά του… «Πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό; Σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι; Άνεμοι σφυρίζουν και πέφτει νερό, πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό;» «Για χώρα πηγαίνω πολύ μακρινή. Θα φέξουνε φάροι πολλοί να περάσω. Βοριάδες, νοτιάδες θα βρω, μα θα φτάσω με πρίμο αγεράκι, μ’ ακέριο πανί.» «Κι οι κάβοι αν σου στήσουν τη νύχτα καρτέρι; Απάνω σου αν πέσει το κύμα θεριό και πάρει τους ναύτες και τον τιμονιέρη; Πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό;» «Ψηλά στο εκκλησάκι του βράχου, που ασπρίζει, για μένα έχουν κάμει κρυφή λειτουργία· ορθός ο Χριστός το τιμόνι μου αγγίζει, στην πλώρη μου στέκει η παρθένα Μαρία.» Η φωτογραφία είναι από τα εγκαίνια του ναίδριου στον Τσουγκριά Ο Παπαδιαμάντης στο ”Βαρδιάνος στα σπόρκα” αναφέρει: ”Ναίσκος επ’ ονόματι των Αγίων Φλώρου και Λαύρου, ων η μνήμη τελείται τη 18η του Αυγούστου, υπήρχε το πάλαι πέραν της ακτής εκείνης, έσωθεν του όρμου. Σήμερον ο παλαιός ναίσκος ήτον ερείπιον.” Για το λόγο λοιπόν ν’ αναστηθεί ο παλιός φτιάχτηκε ο καινούργιος… Φωτογραφίες : Τina Whittington