Μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια με αξίωσε ο Θεός να ξαναεπισκεφθώ την «παμφιλτάτην», όπως την αποκαλεί το σπουδαίο τέκνο της ο λόγιος μοναχός Καισάριος Δαπόντες, Σκόπελο, «τη γείτονα νήσο των νοσταλγών» κατά τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Τα όσα είδα στις λίγες ώρες της παραμονής μου στη Χώρα μόνο ως θετικές εντυπώσεις μπορούν να καταγραφούν αφού η πόλη διατηρεί αμείωτο το παραδοσιακό της χρώμα και συν τω χρόνω, βελτιώνει τη λειτουργική και την αισθητική της εικόνα. Πρώτα- πρώτα το λιμάνι της που αποπερατώθηκε στα 1998, έλυσε χρόνια προβλήματα χώρου που είχε το παλιό. Έπειτα, γιγάντωσε η βόλτα στην ακροθαλασσιά που ξεπερνά πλέον τα δύο χιλιόμετρα περιλαμβάνοντας και το Ασκληπιείο στη θέση «Λιβάδι - Αμπελική» το οποίο θεωρείται το αρχαιότερο στον χώρο του Αιγαίου. Το Κιόσκι απ’ το Ασκληπιείο όπου εκτίθενται τα ευρήματα, μαζί με το Λαογραφικό μουσείο, την οικία Παύλου Νιρβάνα, το αρχοντικό Αντιγόνη Βακράτσα, τις αμέτρητες εκκλησιές και το παλιό Κάστρο, συνθέτουν ένα σπάνιο μωσαϊκό αξιοθέατων που προσφέρει η πόλη σήμερα κι αξίζει να επισκεφθεί κανείς περιπλανώμενος στ’ αμέτρητα σοκάκια της. Η παραλία της δε, που δεν παύει να δροσίζει ο γραίγος, γέμισε πλατάνια και μουριές κάνοντας ευχάριστες και τις πιο καυτές ώρες του καλοκαιριού. Εδώ βρίσκεις ακόμα καφενεία απ’ τα παλιά, ανθρώπους ευγενικούς, φιλόξενους και πρόσχαρους και μια σειρά από τα προϊόντα που παράγει το νησί, όπως τα πασίγνωστα μελανόμορφα κεραμικά του Ρόδιου, τη σκοπελίτικη τυρόπιτα, τα τοπικά δαμάσκηνα ωμά ή σε γλυκό ή μαγειρεμένα με κατσικάκι. Εκείνο όμως που μ’ εντυπωσίασε απ’ όλα πιο πολύ, ήταν η Σκόπελος τη νύχτα με τα γραφικά ταβερνάκια της όπου μοσχοβολούν λαχταριστοί μεζέδες και κελαηδούν ολοζώντανα μπουζούκια! Κι εκεί ψηλά στην κορυφή του πανάρχαιου Κάστρου με την ασύλληπτη θέα στην πόλη και το ανοιχτό πέλαγος, εκεί που όταν γλυκοχαράζει πραγματικά σου κόβεται η ανάσα με τον πορτοκαλί θαλασσόβγαλτο αγουροξυπνημένο ήλιο, εκεί πάνω απ’ τα χαμηλά πάλλευκα σπιτάκια που χωνεύουν σαν τις φωλιές των γλάρων μες τα τείχη και με τις γιαγιάδες να σε χαιρετούν εγκάρδια καθισμένες στα κατώφλια, θα βρεις στο θρόνο του -ταβέρνα ‘’Ανατολή’’-, τον γνήσιο βασιλιά- ρεμπέτη Γεώργιο Ξηντάρη να παίζει και να τραγουδά περιτριγυρισμένος από τους γιούς κι από τους μαθητές του. Κάθε βράδυ πάνω στο πλάτωμα, άπαντες οι θαμώνες πίνουν οίνο Πεπαρήθου και σιγοτραγουδούν μαζί τους και όλο αυτό μοιάζει τόσο πολύ με δέηση στον ουρανό, ώστε θαρρείς πως χορεύουν τ’ άστρα στο στερέωμα…