Στην τουριστική μας οικονομία τα πράγματα θα έπρεπε να είναι απλά και ξεκάθαρα ως προς τους διαφορετικούς στόχους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Έτσι δε θα έμπλεκε ο ένας στα πόδια του άλλου με ό,τι αυτό συνεπάγεται και θα ωφελούνταν ουσιαστικά και ολόπλευρα οι τουριστικοί τόποι. Ο στόχος του ιδιωτικού τομέα και δη του επιχειρείν , είναι σταθερά ένας και μοναδικός: το κέρδος. Αυτό είναι ο κινητήριος μοχλός που καθορίζει κάθε ενέργειά του. Συνεπώς θα πάει οπουδήποτε οσμίζεται κέρδος και θα προσπαθήσει να φέρει κόσμο στις επιχειρήσεις του αδιαφορώντας αν δημιουργεί πρότυπα ξένα με την παράδοση και τον χαρακτήρα του τόπου. Ουδέν το μεμπτόν αφού η οικονομία μας λειτουργεί στα πλαίσια του οικονομικού φιλελευθερισμού, αρκεί οι επιχειρήσεις να ασκούν την όποια δραστηριότητά τους απόλυτα σύννομα σε όλα τα επίπεδα, από την προστασία του περιβάλλοντος μέχρι τις υποχρεώσεις τους στους εργαζόμενους κλπ. Από την άλλη πλευρά, ο στόχος του δημόσιου τομέα (Δήμος-Περιφέρεια- Κράτος) θα πρέπει να είναι, παράλληλα με τη δημιουργία άριστων υποδομών, η ανάδειξη και η προστασία των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του τόπου (υλικών και άυλων) και δη των ποιοτικών, δηλαδή της πραγματικής του ταυτότητας όπως αυτή προσδιορίζεται απ' το ιστορικό, το πολιτιστικό και το ανθρώπινο περιβάλλον του προς όφελος όλων των κατοίκων του και του ίδιου του τόπου διαχρονικά. Δεν είναι δουλειά του δηλαδή κατά τη γνώμη μου, να πασχίζει για ποσοτικά μεγέθη. Ξεχωρίζοντας τους δυο ρόλους μπορεί να επιτευχθεί η πολυπόθητη ισόρροπη, ήπια και εν γένει υγιής ανάπτυξη για το καλό των παρόντων και κληρονόμων κατοίκων, και προπαντός για το καλό των άμοιρων τουριστικών τόπων που έχουν την τύχη να είναι προνομιούχοι.