Περπαντώντας μες στα στενά, ανακάλυψα αυτό το αυτοσχέδιο θέατρο σκιών. Καραγκιοζοπαίκτης ένας πιτσιρικάς, πήγαινε δεν πήγαινε γυμνάσιο. Η μαμά του, όλο περηφάνια, μου περιγράφει πως του αρέσει το θέατρο και το οργανώνει μόνος του για μικρότερα παιδιά και η γιαγιά του, με προσκαλεί να καθήσω. Φεύγοντας 2-3 όμορφες μικρές κυρίες με μικροσκοπικά τσαντάκια στο χέρι με φώναξαν, «Κυρία, κυρία, μήπως ξέρετε που παίζεται ο Καραγκιόζης;». Πόσο όμορφο και μεγαλειώδες να βλέπεις όνειρα να πραγματοποιούνται, αγνά, ταπεινά, σε μια εποχή που μας έχουν αρπάξει τα όνειρα μέσα από τα χέρια. Οι Καραγκιόζηδες. Όλγα Ευσταθίου