Κάπου μάλλον η κυβέρνηση έχει χαθεί στη … μετάφραση σε σχέση με τις ρυθμίσεις της για το οικογενειακό δίκαιο. Στο νέο νομοσχέδιο που εισηγείται, η γονική μέριμνα που ούτως ή άλλως ήδη θεσπίζεται στον υπάρχοντα νόμο ότι ασκείται «από κοινού» και από τους δύο γονείς μετά το διαζύγιο, μπερδεύεται ως έννοια με την επιμέλεια και την επικοινωνία των γονέων με το παιδί. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν υπάρχει η υποχρεωτική συνεπιμέλεια μετά το διαζύγιο. Η ΝΔ επιλέγει να  προσθέσει στο «από κοινού» της γονικής μέριμνας, τη λέξη «εξίσου». Αν η έννοια αυτή λογικά σημαίνει «ισόχρονα», συνεπάγεται ότι το παιδί θα πρέπει να εναλλάσσει υποχρεωτικά κατοικία μεταξύ των δύο γονέων του για ίσα χρονικά διαστήματα!! Κάτι τέτοιο, πέρα από τη δυσκολία της πρακτικής εφαρμογής δεν συμβάλει στη δημιουργία ενός κλίματος ασφάλειας και σταθερότητας, απαραίτητο για ένα παιδί που βιώνει την μεταβατική φάση  ενός διαζυγίου. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση δημιουργεί γονείς «δύο ταχυτήτων». Τον γονέα του 1/3 και τον  γονέα των 2/3 του χρόνου του παιδιού. Ο γονέας των 2/3, που είναι και αυτός που διαμένει με το παιδί, έχει κατά βάση υποχρεώσεις. Έχει υποχρέωση να λογοδοτεί για την κάθε απόφαση στον άλλο γονέα και να επικοινωνεί με τον πρώην σύζυγο σε καθημερινή βάση. Οι νέες ρυθμίσεις της κυβέρνησης υποχρεώνουν δια νόμου δύο ανθρώπους που επέλεξαν συνειδητά να ζήσουν χωριστά και που μπορεί να είχαν σοβαρά προβλήματα συμβίωσης, όπως παραδείγματος χάρη ο ένας από τους δύο να ήταν βίαιος, να επικοινωνούν σε καθημερινή βάση και μάλιστα χωρίς καν το κριτήριο του αν υπάρχει ανάγκη και λόγος για μία τέτοια επικοινωνία. Από την άλλη πλευρά τώρα, έχουμε το γονέα του 1/3, και εδώ έχουμε το πεδίο των δικαιωμάτων. Ο γονέας του 1/3 είναι αυτός που αν θέλει μπορεί να ζητήσει περισσότερο χρόνο με το παιδί, χωρίς να έχει την αντίστοιχη υποχρέωση να παραχωρήσει περισσότερο χρόνο αν το παιδί το ζητήσει. Η κυβέρνηση επιλέγει να δημιουργήσει το μοτίβο του «αδικημένου» και του «τυχερού» γονέα. Αυτού που εκ των πραγμάτων έχει περισσότερο χρόνο με το παιδί και άρα θα πρέπει να λογοδοτεί και του άλλου, που επειδή έχει το λιγότερο χρόνο μπορεί να απαιτεί, αλλά δεν έχει υποχρέωση να παραχωρήσει, με αποτέλεσμα να συντηρούνται επικίνδυνα στερεότυπα και να δημιουργείται σοβαρό υπόβαθρο για οικογενειακές αντιπαραθέσεις. Επιπρόσθετα, το νέο νομοσχέδιο προωθεί την υποχρεωτική διαμεσολάβηση για τις διαφορές που αφορούν την επιμέλεια του τέκνου. Ωστόσο η διαμεσολάβηση δεν θεσπίζεται ότι θα είναι δωρεάν, με αποτέλεσμα ο οικονομικά ασθενέστερος γονέας να επιβαρύνεται υπέρμετρα, ενώ δημιουργείται βάσιμος κίνδυνος η διαδικασία να αποτελέσει «εργαλείο» πίεσης από τον οικονομικά ισχυρότερο γονέα. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η ίδια η νομοπαρασκευαστική επιτροπή της κυβέρνησης δεν συμφωνεί με το τελικό κείμενο των ρυθμίσεων, ενώ αντίθετες είναι σύσσωμες οι ενδιαφερόμενες κοινωνικές ομάδες και φορείς (σύλλογοι μητέρων και πατέρων και ο Συνήγορος του Πολίτη). Για  μία ακόμα φορά η κυβέρνηση παραμένει προσκολλημένη σε πρότυπα και αντιλήψεις άλλων εποχών, προάγει κλίμα αντιπαράθεσης και έντασης, αποτυγχάνοντας παταγωδώς να δει και να εξυπηρετήσει το πραγματικό συμφέρον του παιδιού.