Ο Αι- Γιάννης ο Θεολόγος στον Πύργο αποτελεί σημαντικότατο μεταβυζαντινό μνημείο της Σκιάθου, μετόχι της ιστορικής Μονής του Ευαγγελισμού και άρχισε να χτίζεται από το 1820 επί ηγουμενίας του Αρτινού ιερομονάχου Φλαβιανού Ρίζου που κατά τη δεύτερη περίοδο της ηγουμενίας του (1830-1851) ολοκλήρωσε την κατασκευή του με τη βοήθεια των κατοίκων, γιατί στο μεταξύ, οι φοβεροί Λιάπηδες που είχαν κατακλύσει το νησί στα χρόνια της Επανάστασης, δεν επέτρεπαν τις δραστηριότητες έξω απ’ το μοναστήρι. Είναι χτισμένος «έπὶ τερπνοῦ λόφου» («Ὑπὸ τὴν Βασιλικὴν Δρῦν» Ἀλεξ. Παπαδιαμάντη) στους πρόποδες της πλαγιάς πάνω απ’ την περιοχή Κβούλι όπου κάποτε κυριαρχούσαν τα περιβόλια και τα σπαρτά. Η πλαγιά ήταν κατάφυτη από αμπελώνες της Μονής γι’ αυτό και αποφάσισε την ανοικοδόμησή του, «για την ανάπαυσιν των πατέρων των εργαζομένων εις τον αμπελώνα» (Χύδην Αρχεία Μονής). Απ’ τ’ αμπέλια του έφτιαχνε ο ηγούμενος Αλύπιος τον περίφημο Αλυπιακό οίνο «τὸ θαυμάσιον καὶ μοναδικὸν εἰς τὸ Αἰγαῖον μοσχᾶτον τῆς Σκιάθου, τὸ καλούμενον καὶ Ἀλυπιακόν, ἐπειδὴ καταργεῖ ὅλας τὰς λύπας...», κατά τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Στα παιδικά μου χρόνια ήταν η τερπνότερη ανοιξιάτικη εκδρομή μας, συνδυασμένη με την πρωτομαγιά, τις μαργαρίτες, τις κατακόκκινες παπαρούνες και τα ταπεινά χαμολούλουδα. Ο ναΐσκος έφτασε τώρα να συνορεύει σχεδόν με τις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου, ευτυχώς –χάρη στις ενέργειες κάποιων- μείναμε στο ‘’σχεδόν’’… Ωστόσο, κυρίως με τη φροντίδα των Σαρρήδων -με πρώτο τον μπάρμπα Αντώνη, Θεός σχωρέσ΄τον- παραμένει το ωραιότερο ξωκκλήσι της Σκιάθου. Πεντακάθαρος, ευωδιάζει λιβάνι και φαιδρύνονται στο αμυδρό φως των κεριών τα ιερά πρόσωπα στις αγιογραφίες του φίλτατου και σεμνότατου Σκιαθίτη ζωγράφου Δημήτρη Αϊβαλιώτη. "Ὁ ναΐσκος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου κομψός, εὐωδιάζων ἀπὸ τὸ τέμπλον τὸ κυπαρίσσινον καὶ ἀπὸ τὰ ἄνθη, τὰ ὁποῖα εἶχον φέρει» («Ἁμαρτίας Φαντάσματα» Ἀλεξ. Παπαδιαμάντη) που γιορτάζει στις 8 Μαΐου και 26 Σεπτεμβρίου, φιλοξενεί στον πανέμορφο αυλόγυρό του, αντίκρυ απ’ τα πανύψηλα αρχαία του κυπαρίσσια, και τα οστά των προσφιλών μου προσώπων. Ας είναι αιωνία τους η μνήμη…