Για πάνω από μισό αιώνα, μέχρι και τη δεκαετία του 70, στήνονταν στην πλατεία της Αγίας Τριάδας, πριν ακόμα τη μέρα της Λαμπρής, οι περίφημες «παράγκες» με πρόχειρες ξύλινες κατασκευές και πόρτες από κουρελούδες. Τις έστηναν οι ταβερνιάρηδες του χωριού αφού προηγουμένως έκλειναν τις ταβέρνες τους. Κι ήταν πολλοί οι παλιοί ταβερνιάρηδες: o Γιάννης Αϊβαλιώτης που είχε στους Τρεις Ιεράρχες «Το Παλούκι», ο Σταύρος Πάνου, ο Θανάσης Λάμπρου, ο Παναγιώτης Άννης, η Αντωνία Κοφινά, ο Μαυρογιαλής, ο Μαραγκός, ο Μανίκας, ο Σταμάτης Τσουρός, ο Ιωάννου κ.α που θα διαβάσετε σύντομα στο βιβλίο μου για το σκιαθίτικο κρασί. Στην Αγία Τριάδα μαζευόταν όλο το χωριό απ’ την Κυριακή του Πάσχα και διασκέδαζε επί τριημέρου πίνοντας άφθονο ντόπιο κρασί και χορεύοντας υπό τους ήχους των ντόπιων οργανοπαιχτών. Τα δε κορίτσια παρελαύναν στο νυφοπάζαρο, το δρόμο ανάμεσα στα καθίσματα και την εκκλησία ή έσερναν τον πιο γνωστό παραδοσιακό χορό στη Σκιάθο, την Καμάρα, λικνίζοντας την μέση όλο χάρη κι εξάπτοντας τη φαντασία των υποψήφιων γαμπρών. Ο μόνος που δεν έστηνε παράγκα παρότι πρωταγωνιστούσε θέλοντας και μη, ήταν ο Μπάμπης Κοψιδάκης γιατί η ταβέρνα του έβλεπε στην πλατεία κι απλά αύξανε εκείνες τις μέρες τον αριθμό απ’ τα υπαίθρια τραπεζάκια του. Για τελευταία δε φορά, στήθηκαν οι παράγκες το 1975 με οργανωτή τον Δημήτρη Πασχάλη που είχε τότε την ταβέρνα η ‘’Κούβα’’ στα Μεσόγεια κι οι τελευταίοι που έπαιξαν για χορέψει και να τραγουδήσει ο κόσμος, ήταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος απ’ τις χαρές Αποστόλης Αντωνίτσας κι ο Κώστας Μανίκας, το αγαπητό σε όλους ‘’Μαναβάκη’’. Άλλες εποχές, άλλα ήθη κι έθιμα, άλλος κόσμος. Εποχές που οι άνθρωποι περίμεναν πως και πως τις γιορτές για να συνευρεθούν και να ξεδώσουν όλοι μαζί αντάμα αδελφωμένοι. Εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Χάθηκαν στο βωμό της ανάπτυξης, όπως κι οι πιο πολλοί από τους ανεπανάληπτους εκείνους γνήσιους λαϊκούς γλεντζέδες Φωτογραφίες του Βρεττανού Wolf Suschitzky στη δεκαετία του 60