Αυτό δεν είναι άλλο από το χωριό Γλώσσα, το οποίο στο διήγημα του Παπαδιαμάντη «Η Νοσταλγός» αναφέρεται ως «ψηλό χωριό» -λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι συναντάται σε υψόμετρο 300 μέτρων, 200 μέτρων παραπάνω από την χώρα της Σκοπέλου. Ο γραφικός οικισμός με τους 750 περίπου μόνιμους κατοίκους, είναι χτισμένος αμφιθεατρικά στο λόφο πάνω από το λιμάνι του Λουτρακίου, που είναι και το επίνειό της, ξεχωρίζει για την παραδοσιακή ατμόσφαιρα που τον χαρακτηρίζει. Τα σπίτια της Γλώσσας είναι διώροφα με μακεδονικές επιρροές, κεραμιδένιες στέγες και ξύλινα μπαλκόνια, ενώ στα γεμάτα σκαλιά καλντερίμια της μπορεί να συναντήσει κανείς ακόμη και γυναίκες με τοπικές, παραδοσιακές φορεσιές. Επιπλέον, οι κάτοικοι του οικισμού διατηρούν μέχρι σήμερα ήθη και έθιμα που ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο. Η προέλευση της ονομασίας της Γλώσσας δεν έχει καθοριστεί επακριβώς ακόμη, καθώς πολλοί την αποδίδουν στο γλωσσοειδές σχήμα του κάβου, ενώ άλλοι την συνδέουν με την Κνώσσα, την πόλη που έφτιαξαν στο ίδιο σημείο οι Μινωίτες, οι πρώτοι οικιστές του νησιού. Η πιο χιουμοριστική εκδοχή, πάντως, σύμφωνα με τους κατοίκους της είναι το γεγονός ότι σου βγαίνει η γλώσσα για να ανέβεις τα σκαλιά της. Στα αδιαμφισβήτητα ατού της η ασύγκριτη θέα που απλώνεται μπροστά της και φτάνει από τη Σκιάθο μέχρι και την Εύβοια, στην οποία οφείλεται και ο χαρακτηρισμός ως το «μπαλκόνι της Σκοπέλου».