Το 1945 πριν μονάσει κατετάγη στον στρατό, όπου και υπηρέτησε επί πενταετία.

Η ζωή του Γέροντα Παΐσιου πριν μονάσει

Το κοσμικό όνομα του Γέροντα Παΐσιου ήταν Αρσένιος Ενζεπίδης. Γεννήθηκε το 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας, ένα χωριό νότια της Καισαρείας και ήταν το 8ο παιδί της οικογένειας. Ο πατέρας του Πρόδρομος Ενζεπίδης,  ήταν πρόεδρος του χωριού. Ο νονός του, Αρσένιος, ήταν ο ιερέας της ενορίας. Λίγες ημέρες μετά τη γέννησή του, η ανταλλαγή πληθυσμών που ξερίζωσε τους Έλληνες της Μικράς Ασίας ανάγκασε και την οικογένειά του, να εγκατασταθεί στην Κόνιτσα. Μάλιστα, λέγεται ότι καθώς βρίσκονταν εν πλω ένας επιβάτης λίγο έλειψε να σκοτώσει το βρέφος πατώντας το. Η οικογένεια έφτασε στην Ελλάδα και για μικρό χρονικό διάστημα διέμεινε στο λιμάνι του Πειραιά. Αργότερα, ταξίδεψε από εκεί στην Κέρκυρα, όπου και εγκαταστάθηκαν μόλις για ενάμιση χρόνο. Από εκεί μετακόμισαν στην Ηγουμενίτσα για να εκγατασταθούν τελικά στην Κόνιτσα, όπου και ο μικρός Αρσένιος τελείωσε το σχολείο και έλαβε το απολυτήριο του «με βαθμό οκτώ και διαγωγή εξαίρετο».

Από μικρός στη βιοπάλη

Ο Γέροντας Παΐσιος, από μικρός βγαίνει στη βιοπάλη και εργάζεται ως ξυλουργός για να βοηθήσει την οικογένεια του. Το 1945 κατετάγη στον στρατό, όπου και υπηρέτησε επί πενταετία. Στα χρόνια του εμφυλίου υπηρέτησε ως ασυρματιστής, χωρίς να αποφύγει το πεδίο της μάχης στην πρώτη γραμμή.  Το μεγαλύτερο όμως διάστημα της θητείας του, το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή.  Γι’ αυτό και πολλές εκδόσεις αφιερωμένες στη ζωή του Γέροντα τον αναφέρουν ως «Ασυρματιστή του Θεού». Απολύθηκε το  1949, οπότε και ανακοίνωσε στους γονείς του, την επιθυμία του να μονάσει. Πρότυπό του ήταν ο νονός του, ο οποίος του είχε δώσει το όνομά του και είχε πει στους γονείς του ότι θα έπαιρνε τη θέση του.

Ο μοναχικός βίος

Ο νεαρός Αρσένιος επισκέφθηκε το Άγιο Όρος για πρώτη φορά στα 25 του χρόνια, όπου του έδωσαν το όνομα Αβέρκιος, και αρχικά κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στη Μονή Εσφιγμένου, όπως αναφέρει το dogma. Έπειτα, το 1954 μόνασε στη Μονή Φιλοθέου και χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον Β’, ονομάζεται Παΐσιος. Το 1957 έστειλε μια φωτογραφία του στη μητέρα του Ευλαμπία. Πίσω από τη φωτογραφία, την αποχαιρετούσε επισήμως, γράφοντας : «Και δια μητέρα εις το εξής, θα έχω την Παναγίαν». Το 1979 εντάχθηκε στην αδελφότητα της Μονής Κουτλουμουσίου και εγκαταστάθηκε στη σκήτη της Παναγούδας. Από τότε άρχισε να γίνεται γνωστός από τους πιστούς, που τον επισκέπτονταν και του ζητούσαν συμβουλές για προσωπικά τους θέματα. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή. Το 1993 η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του παχέος εντέρου και ο γέρων Παΐσιος υποβλήθηκε σε εγχείρηση στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 στο «Θεαγένειο» της Θεσσαλονίκης. Ο καρκίνος εξελίχθηκε σε μεταστατικό και στο τέλος Ιουνίου οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους που ένοιωθε. Τελικά, κοιμήθηκε στις 12 Ιουλίου 1994 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Το 2015 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον ανακήρυξε Άγιο, ενώ με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ανακηρύχθηκε και Προστάτης του Στρατιωτικού Σώματος των Διαβιβάσεων.