Ξύπνησα με ένα αίσθημα ντροπής, αηδίας και θυμού για την ιστορία του Ιάσωνα.

Δυστυχήματα συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν όσο και αν το υποσχόμαστε. Το θέμα είναι το μετά. Πολλές φορές το καταλαβαίνω και εγώ ότι ζω στην φούσκα μου. Φέρομαι και πράττω όχι στον κόσμο όμως είναι αλλά όπως ιδανικά θέλω να είναι και αν πετύχω να περπατήσω μισό βήμα μπροστά το θεωρώ Νίκη και υπάρχουν και άλλοι ρεαλιστές ρομαντικοί όπως εγώ ευτυχώς. Όμως έρχονται γεγονότα τραγικά σαν αυτό το συμβάν με το όργιο συγκάλυψης του Ιάσωνα που με προσγειώνουν απότομα στην δυσώδη ζοφερή πραγματικότητα. Είμαστε αναλώσιμοι λοιπόν. Αυτό. Το ατύχημα που εμπλέκονταν ο οδηγός της βουλευτού συνέβη Παρασκευή και μαθεύτηκε Κυριακή. Η βουλευτής δήλωσε συντετριμμένη δυο μέρες μετά και αφού μεσολάβησε η βόλτα του Ζαππείου. Μη πέστε στην παγίδα του χρώματος της σημαιούλας. Αλαζονεία και έπαρση και σοβαρά ατιμώρητα εγκλήματα είδαμε παντού. Το θέμα είναι ο νεαρός Ιάσωνας τώρα που μιλάμε αντί να κανονίζει που θα πετάξει Χαρταετό ετοιμάζεται να γίνει δωρητής οργάνων. Παρά τον εκφοβισμό των μαρτύρων και κατόπιν έκκλησης της οικογένειας βρέθηκε ο ένας και αναζητείται ο άλλος. Αυτό είμαστε λοιπόν. Η ζωή μας ασήμαντη και ο θάνατος συγκαλυμμένος. Οι διοργανωτές συνεχίζουν τις προετοιμασίες για τους εορτασμούς για τα διακόσια χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης όμως η Κοινωνία αρνείται να συμμετάσχει στο κλίμα ευφορίας και ανάτασης που απαιτείται σε τέτοιες εκδηλώσεις. Ίσως γιατί νιώθει όπως και εγώ Ραγιάς. Δεν θέλω φιοριτούρες και λόγια ξύλινα. Ένα αναμμένο κερί και Σεβασμός αρκεί. Σε αυτούς που ονειρεύτηκαν και θυσιάστηκαν. Στον Ιάσωνα που μου θύμισε ότι το κράτος που έχουμε απέχει έτη φωτός από τα όνειρα του Καποδίστρια. Μην υποτιμάτε το ρήμα ονειρεύομαι και το νιώθω που χρησιμοποιώ συχνά. Η υπόσχεση της αλλαγής μέσα εκεί βρίσκεται. Πρώτη Δημοσίευση: ΣΤΟ ΝΗΣΙ