ΤΙΚ ΤΑΚ ο χρόνος κυλά.

Ο χρόνος τίποτα δεν γιατρεύει, ο χρόνος όλα τα ροκανίζει κι εσύ αιώνες τώρα πέφτεις στην παγίδα του...

Νομίζεις πως εξουσιάζεις τον χρόνο φορώντας ρολόι στο χέρι σου μα δεν θες να καταλάβεις πως ο χρόνος σού φοράει λουράκι στον λαιμό σου!

Από την ώρα που γεννιέσαι έχεις προοριστεί για έναν θάνατο κι ενώ το ξέρεις , βάζεις την ζωή, αυτή την μία, την ακριβή, την πολύτιμη, σε αναστολή και σε παύση.

Να δες εμένα...

Είχα μία κολλητή στην Ρόδο που της είχα τάξει έναν καφέ μα έφυγα ξαφνικά και εκείνος ο καφές ξεχάστηκε μέσα σε μια βαλίτσα από αόριστες υποσχέσεις.

Ήταν και να μαζευτούμε με φίλους για μια μακαρονάδα δίπλα στο τζάκι μα όλα έγιναν..

φωτιά!

Ειχα ένα σπίτι που είχε θέα στην θάλασσα και ποτέ δεν την εκτίμησα-απόλαυσα.Να ‘ξερες πόσο μου λείπει τώρα που ανοίγω το παράθυρο και βλέπω μια μουντή μπουγάδα πένθους από μια γιαγιά που ζει απέναντι μου μονάχη της.

Και ο έρωτας;

Για πες...

Ξέρεις τώρα ... Εκείνος που δεν τόλμησες και δεν σε τόλμησε.

Τι θα του πεις;

Πώς θα δικαιολογηθείς στους Θεούς της αγάπης σαν έρθει η ώρα για τα ανείπωτα «σε αγαπώ» και «σε χρειάζομαι» και «μου λείπεις γαμώτο» ;

Φαντάσματα οι λέξεις που χρωστάς και σέρνουν σκουριασμένες αλυσίδες όλες τις καύλες της ψυχής που ξεγέλασε το σώμα με προσποιητούς οργασμούς σε ένα κατά συνθήκη ιδανικό ψέμμα!

ΤΙΚ ΤΑΚ.

Ο χρόνος κυλά.

Σκέψου...πέρυσι τέτοια μέρα έλεγες να πας μια εκδρομή..

Ρε δεν γ@...τ@ι , είπες.

Αστο για αργότερα.

Έχουμε να πληρώσουμε το ρεύμα και το νερό.

Και δεν πήγες. Και ήρθε η πανδημία και η εκδρομή έμεινε κάπου στο παγωμένο σπίτι γιατί η κοινόχρηστη θέρμανση δεν ζεσταίνει την κοινόχρηστη ζωή σου που ξεπουλάς στα social για ένα like του κώλου.

Ααα και έλα πες, πόσο μαλάκας είσαι τελικά, που έβλεπες μόνο τον κώλο της κοπελιάς στο τρένο ενώ τελικά το χαμόγελο της ήταν πιο όμορφο...

Αυτό σου λείπει τώρα την εποχή της μάσκας.

Ένα χαμόγελο και μια εκδρομή.

Μετάνιωσες για όλα εκείνα που έβαλες στην άκρη για να βάλεις λίγα ψίχουλα στην άκρη;

Ταισες ψίχουλα τους ανθρώπους που τους άξιζε παντεσπάνι.

Ασε με ρε μεγάλε...

Τα ψίχουλα για τα περιστεράκια στο Σύνταγμα όχι για εμένα!

Τικ τακ.

Ο χρόνος κυλά!

Η πανδημία ίσως τελειώσει.

Και ο έρωτας;

Κι εμείς;

Αλήθεια , πες μου.

Θα τον πιούμε εκείνον τον καφέ γαμώτο;

Μου λείπεις...

Σε αγαπώ.

Συγγνώμη...

Σε χρειάζομαι.

Τικ τακ

Τελειώσαμε μωρό μου.

Βάλε μια σκούπα να μαζέψεις τα ψίχουλα από το σαλόνι.

Έχει πανδημία στον κόσμο κι έξω κάνει θάνατο.

Κάθε μέρα πεθαίνουν αγέννητοι έρωτες.

Γαμώτο.

Α. Κ ( με αφορμή ένα τηλεφώνημα)