Άνθρωποι… Δεν υπάρχουν τέλειοι και ιδανικοί άνθρωποι. Σκέτοι χωμάτινοι άνθρωποι όλοι μας. Υπάρχουν άνθρωποι εξόριστοι από την Εδέμ , λαθρομετανάστες της γνώσης που επιβίωσαν παρ’ όλ’ αυτά, σε έναν έρωτα φονιά. Δες με σαν λάθος… Ανθρώπινα. Δεν θέλω να είμαι λιμάνι μα μώλος... συνταξιδευτής σου λαχταρώ να είμαι χωρίς βαλίτσα και εισιτήριο! Δεν θέλω να μετράμε αστέρια …. Θέλω να μαζεύουμε μαύρα βότσαλα και να μετράμε κύματα 40. Μαζί. Θέλω να μαθαίνω από σένα και εσύ από μένα και να σου μιλάω για το παρελθόν που φοβήθηκα, για να μπορώ να φτιάξω δίπλα σου μικρά ταξίδια για «μετά», από πηλό. Δεν είμαι μισή και ατελής φτιαγμένη από το πλευρό σου. Είμαι ολόκληρη και σαν ολόκληρη θέλω να στέκομαι γυμνή μπροστά σου χωρίς φύλλα συκής Στο φως να σου δείχνω ξεδιάντροπα όλα εκείνα που μπορείς να αγαπήσεις αλλά και να μισήσεις τελικά πάνω μου. Κι αυτά που θα μισήσεις για φαντάσου... ίσως να είναι τελικά αυτά που θα αγαπάς πιο πολύ μέσα στην τρέλα της λογικής μας. Δε θέλω να κρύψω τις γρατζουνιές μου και τα σπασίματα που έχω. Θέλω εκτεθειμένη, αμακιγιάριστη και αχτένιστη μόνο με ένα αυθάδικο χαμόγελο άφοβο, να σου δοθώ για να σου δώσω αθανασία. Είμαι ολόκληρη. Γενετικό λάθος Θεού που διχοτόμησε η λαχτάρα της συμπαντικής μοναξιάς του. Ανθρωπος. Γυναίκα… που δεν θα αφήσω τον ποιητή του έρωτα να με τεμαχίσει μπροστά σου για να γίνω αποδεκτή στις βιβλιοθήκες ερώτων που ήπιαν δηλητήρια. Θέλω να μπορώ να έχω ρίζα μέσα στην ζωή σου, όχι να θεριεύω απλώνοντας …. παρασιτικά μέσα της. Θέλω να θες να τολμήσουμε από την αρχή να κάνουμε το ίδιο λάθος που έδωσε χαρά και αφορμή ύπαρξης στον Δημιουργό μας… Ελα να το σκάσουμε από τον….Παράδεισο πριν μας εξορίσει και πάλι μόνος του ! Ελα… Το πρώτο lets fall ήταν αγγέλου που έφτιαξε την Κόλαση… Και από τότε….όλοι πέφτουμε. Απλά. Σκέτα. Ανθρώπινα και λάθος!