Μην περιμένεις από μένα “απολογισμό” της χρονιάς που πέρασε… Δεν σκοπέυω να καταγράψω μια χρονιά δίχως αγκαλιές και χαμόγελα στην μνήμη μου. Δεν σε αναγνωρίζω ως χρονιά 2020.Μια παρένθεση φοβισμένη στα κυρίως κείμενα της ζωής μας είσαι! Δεν μπορώ να σου «μετρήσω» απώλειες γιατί ό,τι« έφυγε» μέσα μου ζει, μήτε «ερχομούς» γιατί μπορεί αύριο να μηνε είναιπια κοντά μου οι άνθρωποι μου. Ό,τι μου χάρισαν μόνο μπορώ να σου περιγράψω έστω και μέαα στις δικές σου 365 μέρες που δεν είχαν ανταμώματα, γιορτές, χορούς και γέλια! Τις αλλαγές που έκαναν εντός μου μπορώ να σου καταμετρήσω και όχι τις… αλλαγές που έσκασαν σαν βεγγαλικά για να βιαστούμε οι άνθρωποι να τα ανταλλάξουμε με νέα πιο λαμπερά, πιο υποσχόμενα, πιο….φανταχτερά! Εγώ τους ανθρώπους μου και τα χρόνια μου… όχι δεν ταξ ξεφορτώνομαι δεν τα ξε-αγαπώ! Πες μου άλλωστε πώς να σου μετρήσω εκείνον που ήρθε για να με κάνει ναπ πιστέψωστο Αδύνατο Να συμβεί; Σε ποια ζυγαριά να σου ζυγίσω τον έρωτα,τη φιλία, το θάνατο, την προδοσία και την πίστη; Ναι, κι εγώ όπως κι εσύ, φοβάμαι την απώλεια, ξέρεις… εκείνη τη σκοτεινή ώρα που νιώθεις να ξεμακραίνει ότι αγάπησες πολύ στις ράγες ενός τρένου Σταθμοί που σου παίρνουν τα λιμάνια σου… και εσύ βουβά ακούς μόνο την καρδιά σου σαν τύμπανο πολεμιστή. Νέες μάχες στο κάθε τέλος, πολλάυ υποσχόμεναδραματικά The End σε κάθε νέα Αρχή. Πώς να σου μετρήσω λοιπόν τα λόγια τα μεγάλα; Εκείνα τις λατρείας και του για πάντα που κατάντησαν σιελ χαρτί δια ζευκτήριου τελικά, της αγάπης, και τα “εγώ εδώ θα είμαι , το άλλο σου μισό” που λίγο λίγο απλάσ σε άφηνε μισή, σακάτισσα με το χέρι που φορούσε την βέρα στο δεξί δεκανίκι σου! Πως να χωρέσω σε ημερολόγιο και εκείνα τα βλέμματα που τίποτα δεν έταξαν μα όλα στα έδωσαν απλόχερα; Κυρίως Εσένα πάλι πίσω στο κορμί και την ψυχή και στο μυαλό σου! Εσένα πίσω ολόκληρη που σε είχες δανείσει αλλού που σε είχες ξεχάσει αδιάβαστη σε ράφια σκονισμένα! Πως να τολμήσω να ζυγίσω λοιπόν Αυτή την Αγάπη που δεν σε βάφτισε μισό μα ολόκληρο και που δεν ζήτησε κομμάτι από τα πλευρά σου για να πλαστεί… Όχι. Ένα κομμάτι σύννεφο βάλατε και οι δυο και λίγη παραπάνω αλήθεια σε έναν ρομαντισμό που μπορεί τελικά να είναι και μια σιωπή , μια απουσία δειλινών και λευκών φορεμάτων! Προσπαθούσαν οι άνθρωποι να με πείσουν πως πρέπει να ξεχνώ τα χρόνια που φεύγουν γιατί κάθε φέτος και καλύτερα… γιατί την ασπίδα των ανθρώπων που σε αγαπούν τάχα μου αληθινά, εκείνων που το “εδώ τους ” είναι λέξη πιασάρικη και όχι πράξη, εκείνων που διαφημίζουν την ευαισθησία τους και γυρνάνε σαν γυρολόγοι την αγάπη σας στα παζάρια, κανείς δεν μπορεί να την νικήσει. Ιππότες του παραμυθιού… που σε παραμυθιάζουν μια χαρά. Μα εγώ τους την έσκασα…Αγάπησα τον Δράκο, φόρεσα τα χρόνια που έφυγαν φυλαχτό στο λαιμό μου , αποφασισμένη να καλωσορίζω κάθε νέα χρονιά χωρίς να ξεχνάω με λωτοφαγική διάθεση! Ναι, είχαν πόνο οι μέρες που πέρασαν. Είχαν όμως και χαρές… Τι αξία έχει η νίκη αν δεν έχεις χάσει μια φορά; Είχαν και πολλή αγάπη, και πολλές αγκαλιές και χέρια(έστω και με απολυμαντικό) που ήρθαν την πιο απρόσμενη στιγμή να χαϊδέψουν όσα μέσα μας ζουν σε ψυχές που αρνήθηκαν να αποστειρωθούν… Χάδια με λόγια και βλέμματα! Φεύγει το 2020… Φεύγει αλήθεια; Μπας και μένει τελικά σαν ένα μάθημα ζωής; Σαν τα μαθήματα εκείνα που δεν θα ήθελες να τα είχες μάθει ποτέ θα είναι αυτή η χρονιά της πανδημιας. Γιατί τώρα ξέρεις πόσο πολύτιμη ήταν μια βόλτα, ένας καφές, μια επίσκεψη , ένα περυτίλιγμα δώρου δίχως click away . Ναι , υποσχομαι να μη ξεχάσω ποτε όλα τα δάκρυα φόβου, μοναξιάς και συγκίνησης που θα γίνουν αφορμή να χαμογελάμε κάθε μέρα το 2021, να ερωτευόμαστε και να ελπίζουμε, να δημιουργούμε, να αγκαλιαζομαστε, να κάνουμε σφιχτες χειραψίες και να...μοιραζόμαστε . Κυρίως να μοιραζόμαστε… εμείς. Ας μην τσιγκουνευτούμε τον εαυτό μας την νέα χρονια που έρχεται. Ας μας… δώσουμε σε μάτια και αγκαλιές που είναι ορφανές από Αγάπη! Σε χείλη διψασμένα όχι από «σε αγαπώ» μα από «σε εμπιστεύμαι» κι ας μάθουμε να μην απαρνιόμαστε πια… ανθρώπους και χρονιές! Ο χρόνος είναι υπουλος κι όλα μπορει να αλλαξουν απο στιγμή σε στιγμή. Δεν ξέρω να δίνω συμβουλές… και μη με ακούς. Ειμαι η πιο ακατάλληλη να σου πει “ τι να κάνεις και πως ” και “ τι πρέπει”. Μόνο κάτι θα σου πω κι αν θες κράτα το… αν θες άκου με… Τώρα στην φωτεινή αυτή άφιξη του νέου χρόνου,στον πλανητη τουτο με την απαγορευση κυκλοφορίας και την παυση ζωής, μην γίνεις αναχώρηση κι εσύ φοβισμένα! Λέξεις να μην χρωστάς. Ακούς; Λέξεις που μπορεί να σου στοιχίσουν Αντίο ανεπανόρθωτα! Να αγαπάς και να το λες. Να διεκδικείς και να το φωνάζεις. Να θυμώνεις και να το εκφράζεις. Να μετανιώνεις και να το δείχνεις. Να συγχωρείς και να τιμάς και όσους συγχωρέσαν εσένα! Να είσαι εκεί για όσους αξίζουν το Εδώ και το Τώρα σου. Μην τάζεις χαζά για πάντα… Φρόντισε απλά να έχετε πολλά πολύτιμα… Τώρα Μαζί! Μη βγάζεις φωτογραφίες που θα κορνιζώσουν την ευτυχία σου για τους πολλούς… Μην κοινοποιείς την χαρά σου είναι σαν να εκπορνεύεις τις στιγμές σας φτηνά σε μάτια πεινασμένα! Να είσαι εκεί… παρόν στο τώρα. Να είσαι η κάθε χρονιά που έζησες και που θα ζήσεις , το φλουρί το τυχερό για Αυτόν που δεν σε κέρδισε μα σε άξιζε! Αφιερωμένο σε όσους το 2020 συστήθηκαν επιτέλους με τον εαυτό τους και πήραν αγκαλιά τα θέλω τους.