«–Μεσάνυκτα! Νά, μεσάνυκτα, διέκοψε τότε ὁ Κουτσογεώργης, μετὰ ὥραν σιωπῆς καταβιβάσας τὴν κουκούλλαν τῆς κάππας καὶ θεωρῶν σοβαρῶς τοὺς ἀστερισμούς. –Νά ὁ ἀστέρας! Νά ὁ μεσονύκτης! εἶπε καὶ ὁ ἄλλος ποιμήν, παρακολουθῶν τὸν σύντροφόν του εἰς τὴν πρακτικὴν ταύτην ἀλλ᾽ ἀκριβῆ ἀστρολογίαν. Καὶ τοὺς εἶδες τότε ἐκεῖ τοὺς σκαιοὺς αὐτοὺς ποιμένας ν᾽ ἀποκαλυφθῶσιν εὐλαβῶς καὶ νὰ προσκυνῶσιν ἐπί τινας στιγμὰς ἐν κατανύξει, γονατισμένοι, ὡς νὰ παρίσταντο μυστηριωδῶς ἐν τῇ ἑβραϊκῇ Βηθλεὲμ εἰς τὴν θείαν τοῦ Σωτῆρος γέννησιν. –Χριστούγεννα! Χριστούγεννα! […] Μετ᾽ ὀλίγας στιγμὰς ἡ ἔρημος ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔλαμπεν ἀπὸ τοὺς ἀναφθέντας φανοὺς ὑπὸ τῆς γραίας καὶ τὰ τόσα κηρία. Τὸ παιδίον καταληφθὲν ὑπὸ ἐμφύτου τινὸς ἐνθουσιασμοῦ ἐσώρευσεν ἐπὶ τῆς πυρᾶς τόσα ξηρὰ φρύγανα, ὥστε ἀνέλαμψεν ὅλον τὸ ἔρημον Κάστρον… […] Τέλος ἀνέλαμψαν φαιδρῶς καὶ τὰ πρόσωπα τῶν τεσσάρων τούτων μόνον προσκυνητῶν τῆς πάλαι ζωηρᾶς ἐκκλησίας, ἐφ᾽ ὧν ἐζωγραφήθη ἀνεκλάλητος χαρὰ παγκοσμίου πανηγύρεως, ἥν, ἀφθόνως καιόμενον τὸ θυμίαμα, ὡς νεφελώδης τις σκέπη, ἀνῆγεν εἰς τὴν ξυλίνην τοῦ ναοῦ στέγην, καὶ ἐκεῖθεν διὰ τῶν χασμάδων ἔφερε πρὸς τὸ στερέωμα, εἰς τοὺς θρόνους τοῦ Θεανθρώπου. Τὴν στιγμὴν ἐκείνην καὶ τὸ λεπτὸν ἀπόγαιον ἐναρμονίως φυσῶν, λέγεις, ἀπετέλει μυστικὴν ὑμνῳδίαν, ἥτις ἐν τῇ θεσπεσίᾳ ταύτῃ ὥρᾳ πρὸ τοῦ ἁπλοῦ τῶν ποιμένων ὁμίλου καὶ τῆς φεγγοβολούσης ἐκκλησίας ἐπανελάμβανε τοὺς ἀγγελικοὺς ὕμνους: «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία!». Οἱ ποιμένες ἀσπασθέντες τοῦ Χριστοῦ τὴν Εἰκόνα ἐξῆλθον πάλιν ἐπαναλαμβάνοντες: –Χριστούγεννα, παιδί μου, Χριστούγεννα! Ρίξε τὸ ρύζι νὰ γίνῃ ὁ τζουρβᾶς· καὶ πάρε τὴν λύρα σου νὰ πῇς τὸ τραγούδι· τροπάρια δὲν ξέρουμε». (Ἀλ. Μωραϊτίδη, Τὰ Διηγήματα, τόμ. Α´, «Ἡ θεια-Μυγδαλίτσα», ἐκδ. «Γνώση» & «Στιγμή», Ἀθήνα 1990, σσ. 98-100).